No.7408[Reply]
Lubię klimat "polackiej" prostoty. Pochodzę z malutkiego miasteczka w zachodniej Polsce, wyjechałem relatywnie wcześnie w poszukiwaniu pracy i dobrobytu, bo mając dopiero 20 lat już miałem stałą umowę o pracę i wypłatę wystarczającą na godne życie a nawet na oszczędności. Z roku na rok powoli wspinałem się po szczebelkach, z jednej korporacji do drugiej, po drodze studia na jednej z najlepszych uczelni, w końcu żona, dzieci, mieszkanie w dużym mieście.
Do czterdziestki jeszcze mi sporo brakuje a już nie chce mi się dalej ciskać, profesjonalnie jestem już bardzo wysoko, bezpośrednio współpracuje z topowymi ludźmi w mojej organizacji. Sam decyduje co robię i kiedy, o której zaczynam i kończę pracę, nikt mnie nie kontroluje. Zarabiam lepiej niż 90% społeczeństwa Polski a tak naprawdę płacą mi za nic.
Jednak mam już tego dość, jestem zmęczony pomimo tego że prawie nic nie robię. Myślę tylko o tym jak bardzo chciałbym być z powrotem w czasach szczeniactwa, kiedy radość sprawiał worek wafelków "na wagę" i butelka oranżady, życie było wtedy takie proste, w zasadzie bezcelowe. Dzisiaj najchętniej słucham jak ojciec i matka opowiadają jak się wtedy żyło, jak było ciężko ale jakoś sensowniej, trudno mi to opisać bo sam do końca tego nie rozumiem. Korzystam z każdej okazji na spędzenie czasu na moim dziecinnym podwórku, kilka rodzin, każdy każdego obgaduje, nikt nikogo nie znosi ale jednak na koniec tygodnia umawiają się po piwnicach i ogródkach i piją razem, żartują, sprzeczają, przechwalają. Wszyscy razem nie zarabiają tyle co ja sam, ale zazdroszczę im tego prostego życia. Nie chcę korporacji, lśniących wieżowców, wykwintnych kolacji, pachnących samochodów, drogich hoteli. Chcę krzywej ławki na podwórku, dziurawego płotu i zardzewiałego trzepaka.
2 posts omitted. Click reply to view. No.7458
>>7438Nie chodzi mi o tęsknotę za patologiami, wydaje mi się że najbardziej brakuje mi poczucia takiej lokalnej, podwórkowej społeczności. Myślę że to specyficzne zjawisko występuje w takich wielo-rodzinnych budynkach gdzie jest centralnie umieszczony plac (podwórze), otoczony ogródkami należącymi do mieszkańców. W takim środowisku kształtuje się naturalna mini społeczność sąsiedzka. Oczywiście większość to będą typowi janusze, ale z takimi też da się żyć w zgodzie. Takiego typu budynki są już żadkością, teraz stawiane są domki jednorodzinne, bliźniaki lub szeregowce i mieszkania w blokach. W rezultacie każdy ma swoje małe podwórko, albo nie ma go wogule. Atomizacja społeczeństwa
No.7461
>podwórkowej społeczności
no to chłopie przespałeś troche
sam wspominam jak w latach 90tych wszyscy w klatce w bloku się znali, dzieciaki latały razem do sąsiadów oglądać bajki, grać na pegazusie albo wychodziły razem na dwór a sąsiedzi czasami siadywali przed blokiem i rozmawiali
to wszystko się rozpłynęło, ławkę zlikwidowali, sąsiedzi przestali się spotykać, dzieci dorosły i poprzeprowadzały się, nowi lokatorzy się wprowadzili i teraz każdy żyje anonimowo, praca zakupy i spać, zero interakcji
No.7475
Tu pomorski anon i rzadko bywam w zachodniopomorskim, czuję zawsze dziwnie nostalgicznie na tym dzikim zachodzie Polski
